قوله تعالى: بسْم الله الرحْمن الرحیم بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان.
اقْرأْ باسْم ربک برخوان نام خداوند خویش الذی خلق (۱) آنکه آفریده آفریده.
خلق الْإنْسان منْ علق (۲) بیافرید مردم را از خون بسته.
اقْرأْ برخوان و ربک الْأکْرم (۳) و خداوند تو آن نیکوکار.
الذی علم بالْقلم (۴) او که در آموخت بقلم.
علم الْإنْسان ما لمْ یعْلمْ (۵) در آموخت در مردم آنچه مردم ندانست.
کلا حقا إن الْإنْسان لیطْغى (۶) أنْ رآه اسْتغْنى (۷) که مردم نافرمان شود، چون بىنیاز شود.
إن إلى ربک الرجْعى (۸) با خداوند تو است بازگشت.
أ رأیْت الذی مىبینى این مرد ینْهى (۹) عبْدا إذا صلى (۱۰) که مىباززند رهى را که مىنماز کند؟
أ رأیْت إنْ کان على الْهدى (۱۱) چه بینى و رین مرد براه راست است ؟
أوْ أمر بالتقْوى (۱۲) و پرهیزیدن میفرماید از ناصواب و بدى.
أ رأیْت إنْ کذب و تولى (۱۳) بینى و رین مرد دروغزن میگیرد مىبرگردد.
أ لمْ یعْلمْ بأن الله یرى (۱۴) نمىداند که الله مىبیند.
کلا و دروغ نیست، لئنْ لمْ ینْته اگر او ازین نگرست باز نه ایستد، لنسْفعا بالناصیة (۱۵) فرماییم تا گیرند موى پیش سر او.
ناصیة کاذبة خاطئة (۱۶) موى پیشانى دروغزن بدکار.
فلْیدْع نادیه (۱۷) گوى یاران و قوم خویش خوان.
سندْع الزبانیة (۱۸) تا ما فریشتگان عذابگر خوانیم.
کلا نه سزاست لا تطعْه او را فرمان مبر و اسْجدْ و اقْتربْ (۱۹) نماز کن و نزدیک آى.